Wyobraź sobie, że pewnego popołudnia przychodzi do Ciebie twoje dziecko. Gotujesz obiad. Albo pochłania cię inna czynność. Dziecko siada przy stole i milczy. Jest zadumane. Takie milczenie należy do rzadkości, dlatego budzi twoją czujność. Spoglądasz na dziecko, które ugniata w dłoni znaleziony wycinek papieru. Milczysz i czekasz. Nienachalnie przyglądasz się młodemu człowiekowi, który z czymś się mierzy. W chwili, gdy już chcesz o coś zapytać, dziecko zaczyna mówić: – Janek świetnie radzi sobie z matmą. – Mhmm… – odpowiadasz, bo jeszcze nie wiesz, do czego dziecko zmierza.– Właściwie nigdy nie ma z nią problemów. – Aha. To dla ciebie ważne?– Co? – dopytuje dziecko.– Ta matma?– Chyba nie… – odpowiada.…